PAWEŁ DUDKO

Dotychczasowy dorobek artystyczny, m.in.:

prezes Studenckiego Koła Naukowego "Forma" działającego na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej (2008 - 2012);
organizator Przeglądu Krótkich Form Filmowych 4-61' (2008 - 2012);
autor:
– scenografii i multimediów do spektakli: Tożsamość (DanceOFFnia, Białystok 2009), Na dnie 100dni (DanceOFFnia, Białystok 2009), Poczekalnia (DanceOFFnia, Białystok 2010);

– happeningów i działań artystycznych: Zdjęcie w 5 minut (Międzynarodowy Kampus Artystyczny FAMA, Świnoujście 2010), Miasteczko dobrej energii. Odkupuj sztukę! (CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa 2012), pojaw: eksperyment (42. Międzynarodowy Kampus Artystyczny FAMA, Świnoujście 2012), Łata (Laboratorium Architektury Międzynarodowe Targi Poznańskie BUDMA 2010 Poznań),

– video Apres L'Entracte (Jura-Paris Road Trip Anniversary, Musee du Jouvet, Francja 2012),

– instalacji: 1/1000 (Międzynarodowe Spotkania Artystyczne Experyment, Zbąszyń 2010, Międzynarodowy Festiwal Młodej Sztuki IFYart, Litwa 2010), Znikać (Galeria Baszta, Zbąszyń 2011, Galeria Pod Arkadami, Łomża 2013), Znikać 2 (Międzynarodowy Festiwal Kultury Studenckiej ARTenalia, Poznań 2012), Duch Fabryki (Zakłady Maszynowe Hamech, Hajnówka 2012), Znikać 3 (Jura-Paris Road Trip Anniversary, Musee du Jouvet, Francja 2012), odsłonić (Wystawa Efemeryczna Opowieści Niesamowite, Gdańsk 2012), Palimpsest (Galeria XX1, Warszawa 2013);

– cyklu fotografii Marzy mi się (2008);

udział w wystawach: pokonkursowa wystawa fotografii Autoportret (Stalowa Wola 2008), wystawa Warsztatów Architektonicznych Bernarden Garden (Lwów 2010);
prowadzenie warsztatów: plastycznych SAD - Studenci Architektury Dzieciom (Galeria Arsenał, Białystok 2010), architektoniczno-plastycznych Koń na ganku (Teatr Dramatyczny im. A. Węgierki, Białystok 2012), foto-graficznych Teatr do kwadratu (Teatr Drama-tyczny im. A. Węgierki, Białystok 2012), architektoniczno-performatywnych No/Ho/ Use. Japonia Blue (Muzeum Sztuki i Techniki Manggha w Krakowie);
laureat: II miejsca w konkursie Człowiek obok mnie (Białostocki Ośrodek Kultury 2008), konkursu fotograficznego Życie jest piękne (Kielce 2009), wyróżnienia w Przystanku Młodzi Gazety Wyborczej (2009), wyróżnienia SARP Białystok za projekt dyplomowy Schronisko pielgrzymkowe.

Program stypendium

Program obejmuje stworzenie instalacji artystycznej w przestrzeni Białegostoku. Głównym celem realizacji jest umieszczenie instalacji site-specific w rzece Białej. Instalacja wykonana z przewodu elektroluminescencyjnego ma docelowo znaleźć swoje miejsce w jednym z odcinków rzeki, zwracając uwagę na Białkę.

Wybór materiału podyktowany jest jego właściwościami i charakterystyką. Instalacja będzie swobodnie poddawać się prądowi rzeki. Przewód elektroluminescencyjny to nowatorski materiał, choć spektakularny, wciąż sporadycznie wykorzystywany do instalacji artystycznych. Charakteryzuje go świecenie całą powierzchnią i duża odporność na czynniki atmosferyczne. Zwarta konstrukcja pozwala na umieszczanie go pod wodą, bez ryzyka zwarć, uszkodzenia materiału, czy wpływu na środowisko. Podstawą do poszukiwań formalnych stanie się historia Białegostoku, zarówno ta oficjalna, jak i ta wciąż żywa w pamięci mieszkańców. Bazę stanowić będą artykuły w periodykach, wywiady z mieszkańcami i rozmowy ze specjalistami w dziedzinie. Wszystko po to, aby jeszcze mocniej osadzić instalację w atmosferze i charakterze miasta.

Zakres projektu:

• zebranie historii dotyczących miejsca, miasta i tradycji związanych z rzeką Białą,
• skompletowanie materiałów,
• praca nad instalacją,
• wyjazdy poznawcze,
• szczegółowe próby techniczne,
• uzyskanie niezbędnych pozwoleń i przygotowanie terenu,
• przygotowanie ekspozycji,
• napisanie tekstu krytycznego dokumentującego proces powstania instalacji,
• skład i druk katalogu,
• wernisaż wystawy,
• wyjazdy promujące upublicznienie realizacji.

Rezultaty – mierzalne:

• realizacja instalacji artystycznej w przestrzeni publicznej Białegostoku,
• realizacja autorskiej wystawy z dziedziny wizualnej sztuki intermedialnej,
• stworzenie wydawnictwa z tekstem krytycznym,
• wzbogacenie dossier o ważną realizację,
• dokumentacja fotograficzna i wideo,
• publikacja w Internecie,
• poszerzenie oferty artystyczno-kulturalnej Białegostoku.

Rezultaty - niemierzalne:

• popularyzacja młodej sztuki współczesnej, ze szczególnym uwzględnieniem sztuki nowych mediów i dyscyplin intermedialnych,
• poszukiwanie nowych form wyrazu w zakresie wizualnej sztuki efemerycznej,
• promocja białostockich artystów młodego pokolenia,
• promocja miasta podczas eksponowania pracy w kraju i za granicą,
• promocja miasta przez publikacje w mediach internetowych.

O instalacji:

„Symbolicznym gestem w przestrzeni publicznej Białegostoku, Paweł Dudko uruchomił proces iluminacji przepływającej przez miasto rzeki Białej. Przy czym iluminacja to, w przypadku najnowszego, ale i wielu innych site-specific Dudko, nie tylko wrażenie o-świecenia.

"Prądy BiałegoStoku" to bardzo prosta w formie land-artowa instalacja, dedykowana rodzinnemu miastu autora, złożona z przewodu elektroluminescencyjnego, umieszczonego w głębi rzeki, której nurt przecina centrum Białegostoku. Puszczone swobodnie jarzące się czerwono "nici", poddane ruchowi rzeki, niejako zwizualizowały jej żywioł - nurt. Podobnie jak wiatr czy powietrze, jest on terminem o tyle naukowym, co abstrakcyjnym, niewidzialnym dopóty, dopóki nie ujawni go czynnik zewnętrzny, swoisty "wskaźnik", jak powiedziałby Charles S. Peirce. Ten sam efemeryczny styl wypowiedzi artystycznej ujawnia się w wielu wcześniejszych pracach Dudko, podobnie jak zdialogowanie technologicznych mediów z naturą lub bezpośrednim środowiskiem człowieka. Narzędziem w pracy Pawła Dudko, aktywizującym niemal każdą materię, której się podejmuje, jest światło. Podobnie jak w "Prądach", w pracach takich jak "Palimpsest", "znikać", "pojaw" czy "Inkubator: nova.PK1305", to właśnie czynnik światła stawał się zarówno przyczyną, jak i efektem uwidaczniania treści. Za każdym razem, poprzez swą ulotną formę, komunikat ten przypominał o równie efemerycznych składnikach ludzkiego życia. Cała złożoność prac Pawła Dudko polega na skoligaceniu z sobą dziedzin, uznawanych powszechnie przez humanistykę za konkurencyjne. Z pozoru wykalkulowana i nasiąknięta technologiczną fascynacją sztuka Dudko to w rzeczywistości bardzo czułe traktowanie i animowanie ludzkiego środowiska, ze wszystkimi jego składnikami. Przykładem tego są choćby "Owoce oświecenia" czy "Płochy", piękne realizacje, wpisane w kontekst natury, lecz skonstruowane z elementów przemysłowych. Światło natomiast, jako główne medium wszystkich wymienionych prac, Paweł Dudko traktuje zgodnie z jego biologicznymi i kulturowymi uwarunkowaniami - jako wartość budzącą do życia, interaktywną i symboliczną jednocześnie.

Formuła Festiwalu Światła i Sztuki Ulicy Lumo Bjalistoko, w ramach którego po raz pierwszy pokazana została praca Pawła Dudko, zakłada realizację iluminowanych projektów w przestrzeni miejskiej. Światło transportowane przewodami elektroluminescencyjnymi po rzece Białej, pozwala intuicyjnie rozpoznać, że nie chodzi tu wyłącznie o wizualnie atrakcyjne widowisko. Podobnie jak we wcześniejszych pracach Dudko, światło staje się tu czynnikiem powołującym do życia. Rzeka, za sprawą działania autora, jak gdyby ujawnia swoje wnętrze w formie złożonego organizmu. Wobec kulturowej symbolicznej nadbudowy, z jednej strony jej postać jest tu bardzo archetypiczna, a wijące się świecące przewody przywołują na myśl zatopione w odmętach długie kobiece włosy. W kontekście klasycznych poematów, legend i baśni, rzeka utożsamiana jest jako miejsce milczące, obszar skrywania ludzkich losów i tajemnic. Z drugiej strony tętniące czerwienią "prądy" to organiczna, cielesna wręcz forma. Widz zdaje się tu obserwować pozornie chaotyczną, tętniącą "pajęczynę" układu krwionośnego, odpowiedzialnego za podtrzymywanie życia. W tym sensie wzajemna relacja wody i światła staje się tu szczególna - stricte biologiczna, a przy tym niemalże mityczna. Bez czynnika światła i wody, nie ma szansy zaistnieć żadne nowe życie. Ta druga zaś, zapośredniczona przez liniowy bieg Białej, zyskuje w kształcie nadanym przez Dudko, jakiś rodzaj ludzkiego pierwiastka, wraz z jego linearnym, rytmicznym biegiem życia, jego "źródłem" i "ujściem", z jego nieustanną zmiennością.

Iluminacja rzeki, do której nawiązuje w swojej pracy Dudko, to jednak nie tylko jej oświetlenie. W najprostszy sposób "Prądy" ujawniają nomen omen rzeczywiste prądy rzeki, a zatem zmysłowo niedostępne zjawisko, jakich wokół wiele - jak powietrze czy wiatr, dusza, moment śmierci, Absolut. Istniejące, lecz niewidzialne i pozazmysłowe. Iluminacja to proces oświetlania, ale również oświecania - drogi poznania, objawiania, dochodzenia prawd. Dla Św. Augustyna byłby to dar nadprzyrodzonego światła udzielonego umysłowi przez Boga, psychologia zaś nazywa iluminację po prostu "efektem AHA!". Olśnienie to być może filozoficzny twór, lecz to także proste zauważenie tego, co na poziomie codziennego życia tak oczywiste, że bezwiednie przeoczane. Jak fakt choćby, że bez naszej kontroli krwiobieg pracuje w ciągu życia bez ani jednej przerwy, lub, że średnio 17 razy w ciągu minuty instynktownie korzystamy z nieuchwytnego zmysłowo powietrza. To właśnie konsekwentnie w swoich pracach sugeruje Paweł Dudko, by pochylać się nad cząstkowymi efemerydami życia. Czyni to między innymi w ramach festiwalu Lumo Bjalistoko, przy pomocy "oświeconej" rzeki, która nie wiedzieć zupełnie dlaczego, tłumaczona na jeden z bałkańskich języków, znaczy "lumë".”

/ Dorota Perszko, recenzja instalacji w folderze promocyjnym /