• Panorama miasta Białystok, widok z lotu ptaka, z lewej strony znajduje się Pałac Branickich na środku Katedra Białostocka Kościół Farny

Menu Kultura

1991 Jan Leończuk

Dodana: 01.03.2021 17:29

Jan Leończuk

Jan Leończuk – nagroda w 1991 r. za "Zawołaj raz jeszcze ciemnym wierszem", w 1996 r. za: "Zapiśnik”.
Urodził się 24 czerwca 1950 r. w Łubnikach. Poeta, prozaik, tłumacz. Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Debiutował w „Kontrastach” w 1970 r. Jego utwory drukowała m.in.: „Poezja”, „Literatura”, „Tygodnik Kulturalny”.

Autor licznych tomów poetyckich "Żalnik" (1979), "Duszna noc" (1980), "Za horyzontem" (1986), "Żertwa" (1987), "Pieśni z karnawału" (1991), "Zawołaj raz jeszcze ciemnym wierszem" (1991), "Wiersze wybrane" (1996), "W drodze do domu" (1996), "Dotykanie ziemi" (1997), "Coraz bliżej snu" (1998), "Jeszcze jedno śnienie" (1999), "Wiersze" (2000), "Zapomniałem was drzewa moje" - wybór wierszy ( 2000), "Uczę się niepamięci..." (2005); arkuszy poetyckich "Rachunek", "W drodze do Damaszku", "Sen odarty", "Biała sukienka"; utworów prozą m.in.: "Dwa opowiadania" (1987), "Zapiśnik" (1996), "Zapiski sołtysa" (1997), "Zapiśnik drugi" (2003), "Zapiśnik trzeci" (2005), "Zapiśnik czwarty" (2007), "Zapiśnik piąty" (2008). W jego tłumaczeniu ukazały się m.in. wiersze N.Artymowicz, J.Geniusza, Hatifa al.-Dżanabiego.

"Jan Leończuk jest poetą w najlepszym znaczeniu tego słowa. Jego "życiopisanie" polega na umiejętności wydobywania z każdej zwyczajnej, codziennej sytuacji najczystszej poezji, stwarzającej nowe światy, a nie rejestrującej rzeczywistość, na wskazywaniu liryzmu i wzruszeń ukrytych pod maską zwykłości świata.(...) Liryka Jana Leończuka to nieustanne pytania o sens ludzkiej egzystencji, o wartości; to stale ten sam wielowątkowy i wielotytułowy poemat o zagadce bycia człowieka w świecie."
Teresa Zaniewska "Czas przeszły zatrzymany" (ze wstępu do: "Zapomniałem was drzewa moje", Olsztyn 2000)

X (zawołaj ciemnym wierszem)
zawołaj ciemnym wierszem
zniewolonych ramą
złotych jesiennych westchnień
ciepłych drganiem żalu
płotem elementarza
kota śpiącego pod hipnozą wróbla
pobladły słowa
pobladło życie
przywołaj ciemnym płótnem
zwiedzione Marie
tysiące grobów w śniegu
w nieczułej pamięci
rogiem złotym nie zwołasz
wiatr rozpędził pomylone słowa
zmęczoną twarz
zmęczone życie
zawołaj raz jeszcze ciemnym wierszem

Zawołaj raz jeszcze ciemnym wierszem, KAW, Białystok 1991.

Do góry